Uruguay stond helemaal niet op het programma, maar iedereen was zo enthousiast over de kustdorpjes, dat we besloten om het zelf eens te ontdekken. Na een boottocht van drie uur vanuit Buenos Aires, kwamen we aan in het rustieke, koloniale havendorpje Colonia del Sacramento.
Wat een klein pareltje. Overal rond de pleintjes staan bomen met mooie roze bloemen, die vol met vogeltjes zitten. Je kan er met een buggy op een uurtje doorracen, maar wij kozen om er toch twee dagen rond te kuieren op de terugweg.

Tussenstop: Montevideo- by night: dodgy oudere mannen die ons vanalles (lees: drugs) willen aansmeren, eentje die op ons geld uit was, en veel tourist traps. Wij waren niet echt onder de indruk, maar hebben dan ook niet veel moois gezien omdat het oude (en mooiste) deel van de stad op dat moment nogal doods en donker was. De hostel maakte misbruik van de valutawisseling en rekende ons te veel aan voor de schimmeldouches (bweikes!). Uruguay is onmiddellijk een pak duurder, de mensen hier hebben wat meer geld en gaan voor goedkope vakanties naar Argentinië...

De eindbestemming: Punta del Diablo! Op de bustocht, een kleine 4 uur, riep ik nog enthousiast tegen Seppe: 'Dit wordt een hoogtepunt van de reis, ik voel het!' Toen we naderden door de velden en de hemelsluizen zich met volle kracht openden, dachten we: 'Geen probleem, we hebben nog tijd genoeg, we rijden gewoon door het onweer!' Niet dus. We zijn gearriveerd in de gietende regen op onze zonbestemming. Onze hostel lag een eind buiten het dorp, dus kwam de eigenaar Sebastian, ons ophalen in zijn truck. We hadden geen betere plek kunnen kiezen.. zo genoten! Seba en Guada, fantastische mensen, wonen zelf ook in Hostal de la Viuda. Het is een mooi groot huis aan de duinen, vlakbij het strand, met een mooie tuin en een huiselijke sfeer.

Het is een oud vissersdorp waar ongeveer 600 mensen wonen. Wij waren er net aan het einde van het hoogseizoen, dus het was er heel, heel rustig. Ook daar, veel toffe mensen leren kennen, (vooral Maria :), met wie we nog een weekje in Buenos Aires hebben doorgebracht. Seppe heeft in Ururguay veel aan zijn boek gewerkt, terwijl ik de wijde omtrek verkende met Maria. Van het rescue center voor schildpadden tot het nationale park en de grens met Brazilië - gezien en goedgekeurd!

En niet te vergeten... Frida.

Op een dag wandelden we met wat vrienden terug van het dorp via de duinen, toen een mooie zwarte hond verscheen, en ons volgde. Het beestje hield het de hele weg vol! (Ik heb haar misschien wel wat aangemoedigd :-) Alleszins, 's ochtends bij het ontbijt lag ze aan de deur te wachten, ze ging met me mee naar het strand, zwemmen, zonnen, wandelen, knuffelen. Ze is bij me gebleven tot we vertrokken (met veel spijt en tranen natuurlijk). Guada heeft haar even geadopteerd voor me :-)

Moeten we zeker nog eens doen!

Groetjes met een beetje heimwee (naar Uruguay!),

Mara en Seppe

Klik hier voor de foto's:

Uruguay: Punta del Diablo en Colonia del Sacramento