Zo klein dat het niet op de kaart staat! Een reis terug in de tijd, maar dan met een stoffige bus via een bergpas tot 4000 meter, die onze zenuwen op de proef stelde. Bergrug aan de ene kant, ravijn aan de andere... we waren er niet gerust in! Een klein meisje stond ons op te wachten aan de bushalte in de hoop een kamer in de casa de familia kwijt te raken. We zagen het blok beton en waren verkocht! :-) De hygiënische standaarden zijn hier van een heel nieuw niveau, de paarden lopen vrij door de straten van het dorp, en de hoogteziekte heeft me een paar dagen aan het bed en de goede zorgen van Seppe gekluisterd.

Onze volgende stop was het shithole grensdorp La Quiaca, waar de hoogte me er weer onder kreeg. Om een terugkeer naar deze door god verlaten plaats te vermijden, hebben we onze plannen om Yavi, een petieterig dorp met dinosaurusafdrukken en petrogliefen, overboord gegooid en zijn we de volgende ochtend met pak en zak de grens over gewandeld. Bolivië is onmiddellijk een andere wereld: kleurrijke oude dametjes met gelaagde rokken en bolhoedjes, overal straatventers, én een forse daling van de prijzen.

Om te bekomen van onze kwaaltjes, boekten we een dubbele kamer in het heerlijk luxueuze hotel Mitru, mét zwembad. En ontbijtbuffet.. voor 10 euro! We zijn even blijven hangen, hebben veel gelezen (Mara) en geschreven (Seppe) en verbroederd met onze Antwerpse vrienden, Hans en Dorien, die we enkele maanden eerder in Iguaçu, en later in Buenos Aires (what are the odds?!) hadden ontmoet. Bij gebrek aan deftig eten: elke dag pizza!

Om een ruwe busrit te vermijden, trakteerden we onszelf op een nachttrein naar Oruro (shithole!).
Blij dat de bagage veilig zat en ik niet zoals op de bus bij elke impulsieve stop moet opspringen om te checken of ze niet met onze koffers gaan lopen waren (het gebeurt!) , konden we genieten van het valse gebrul van onze Israëlische medereizigers tijdens de gedubde film. De ochtend maakte de ruwe rit helemaal goed: de rode gloed van de zonsopgang achter de bergen met de reflectie van de wolken in het meer maakte van het verlaten landschap een plaatje.

Eén dag inOruro volstond (behalve tijdens de Diablada, een festival waarbij de hele stad de Maagd vreemd genoeg met de meest griezelige en satanische maskers en rituelen vereert, valt er niet veel te beleven).

Nu zijn we dus al een paar dagen in Cochabamba, en we halen onze stadsharten hier even op :-)
Cinema (2,5 euro!) , heerlijk Mexicaans en Chinees eten, overal rockmuziek ipv cumbia en de geneugten van het internet! Hoera!!

We vertrekken vandaag naar het langverwachte animal rescue center in Villa Tunari. Hopelijk is er daar een puma voor mij, terwijl Seppe met de spinaapjes wil werken. Duimen maar!
Zo spannend!!!! Alle voorbereidingen zijn nu getroffen: van natuurlijke mugwerende sprays tot een kilo gedehydrateerde soja voor mij, we're ready!

We hadden wat pech met het ticket: juli zit helemaal vol, dus komen we naar huis op 20 juni (we komen aan op dinsdag de 21ste om vijf na half zeven 's avonds)! Zet het Belgische eten maar klaar!:-)

Dikke kussen,
Mara en Seppe

Link naar de foto's:

Iruja