Inti Wara Yassi

We zijn er toch geraakt! Na een vijf uur durende, spannende rit door de jungle (ze rijden als gekken, alweer) arriveerden we doodmoe (van telkens te controleren of onze tas niet van de bus werd gejat en de bus niet in het ravijn reed :-) in Villa Tunari. Te vroeg om aan de slag te gaan in het rescue center, sleepten we onszelf het tourist trail op. Beloning: onmiddellijk contact en geknuffel met de spinapen die de toeristen komen bestelen van hun waterflessen.

Door een gebrek aan tijd en puma's, won ik de loting en werd ik in quarantaine bij de aapjes geplaatst, Seppe kwam bij de vogels terecht. Ik heb me snel over mijn pumaspijt gezet, want de apen zijn fantastisch!

In onze quarantaine zaten 44 apen, waarvan 40 capucijnen en 4 spinapen. De dieren worden opgedeeld in twee sectoren: Heaven ('brave' aapjes, de meeste zitten op runners) en Earth (of Hell zoals ik eerst dacht) waar de 'moeilijke' gevallen in kooien zitten (uiteindelijk mijn favoriete deel) voor ze naar Heaven gaan. In Earth komt er eerst wel wat haargetrek, gekrijs, gekrab en poging tot bijten aan te pas, maar het doet nog zo'n deugd als je met deze dieren een band kan vormen en ze met je willen knuffelen/vlooien. Alert blijven is nodig, er zijn al wat vingers gesneuveld...

Elke aap heeft zijn uitgesproken karakter, en ik heb ze allemaal in mijn hart gesloten. Op één na misschien, die zonder mankeren zijn uitwerpselen en eten in mijn gezicht gooide als ik langskwam (en hij kan goed mikken).

Wat aapjes graag doen: samen met jou een steentje tegen de grond rammen, je zakken controleren op iets eetbaars, op je hoofd springen, samen takjes scheuren, rondgezwierd worden aan hun koord, in je hemd kruipen om te knuffelen, je gezicht likken en in het geval van Ruperto, zijn handje zo diep mogelijk je mond en keel in duwen. Allemaal zeer vermakelijk!

Ajani: Seppe had een vogel, Jacksie die 'noet noet' zei!

Antimuggenspul mochten we niet gebruiken omdat het giftig is voor de beestjes, met als resultaat dat de muggen en zandvliegen (de echte bastards) je lek prikken en de jeuk je uit je slaap houdt.
Op maandagochtend zijn we naar het tourist trail geslopen om Balu, de Andische beer, te zien dansen met Ben en Sam. Een prachtig beest!

Een gemiddelde dag in het park:

6:00 De wekker gaat, pijnlijke affaire
7:00 Ontbijt in het café van het park met de andere vrijwilligers of de vroege shift beginnen
7:30 De aapjes worden uit de nachtkooien gehaald en worden op een runner geplaatst zodat ze kunnen rondzwieren en
8:00 Heerlijk fruitontbijt voor de aapjes en de eerste grote kuis kan beginnen- elk stukje organisch afval moet weg
10:00 Tijd voor een snack, bananen of maïs
10:15 Wie zin heeft, gaat met de machete takken kappen in de jungle (plezant! Het Tarzan -en Janegevoel)
10:45 Elke aap krijgt een tak om te vernielen, waarna wij de grooste rotzooi al weghalen
Beginnen met het klaarmaken van de lunch: ze krijgen elk vier porties fruit, een luxemaal.
Wij hebben cocatime ingvoerd voor de vrijwilligers, zodat het werk wat beter vlot (helemaal niet zo lekker, maar het werkt!)
11:45 Lunchtime, wij waken erover dat alle apen eten, niet bestolen worden door de anderen, en rapen op wat ze in hun enthousiasme laten vallen. Een leuk tijdverdrijf.
12:15 De tweede grote schoonmaak kan beginnen!
13:30 Etenstijd voor ons! Anderhalf uur pauze. Eén vrijwilliger blijft bij de aapjes.
15:00 Nog een lekkere snack
15:30 En nog wat takjes om mee te spelen, eindelijk is er ook wat extra tijd om te knuffelen en handjes vast te houden, samen met stenen slaan of je eens goed te laten vlooien.
16:00 Takken opruimen en het diner voorbereiden: groenten deze keer. Cocatime!
16:30 Lunchroutine
17:00 En de laatste grote schoonmaak kan beginnen, zonder de waterspuit deze keer zodat ze het 's nachts niet te koud krijgen. De gordijntjes gaan dicht en ze krijgen een dekentje.
19:30 (met chance!) Allemaal samen uitblazen met een biertje in het vrijwilligerscafé en beestenverhalen uitwisselen.

Rond acht uur verzamelt iedereen meestal in Puma's (ja, het is een hechte gemeenschap :-) om samen te eten en nog wat dierenpraat te verkopen.

Bij Seppe ging het er iets rustiger aan toe, wat poetsen en eten geven in de voormiddag, en de rest van de dag een kaartje leggen of schaken. Het werk zat erop om 5uur, het schone leven!! Maar dat zal hij thuis zelf vertellen!

Hoewel we hier maar twee weken zijn geweest, hebben we het gevoel er echt gewoond te hebben, en we zullen onze tijdelijke 'familie' en de dieren echt missen...

Meer dierenverhalen bij thuiskomst (we hebben filmpjes!)

Tot binnenkort!
Monkeywoman en birdman :-)

De Foto's!!!

Cochabamba naar Villa Tunari

Inti Wara Yassi

Inti Wara Yassi 2

De foto's! En nu werkt de link! :-)

Dag iedereen!

Vanaf nu zijn onze foto's op picasa te vinden, de verhaaltjes komen nog steeds op deze site.

In de tekst zal telkens een link staan naar het bijbehorende foto-album.Wij delen die niet publiek,

dus je hebt de link nodig om ze te zien!

We zijn nu in Cochabamba, Bolivië, waar we eindelijk op het internet kunnen, ik ben dus

stevig werk aan het maken van de foto's.

Uruguay komt eraan! Enjoy!

Dikke kussen,

Mara en Seppe

Iruja - naar Bolivië - Tupiza

Zo klein dat het niet op de kaart staat! Een reis terug in de tijd, maar dan met een stoffige bus via een bergpas tot 4000 meter, die onze zenuwen op de proef stelde. Bergrug aan de ene kant, ravijn aan de andere... we waren er niet gerust in! Een klein meisje stond ons op te wachten aan de bushalte in de hoop een kamer in de casa de familia kwijt te raken. We zagen het blok beton en waren verkocht! :-) De hygiënische standaarden zijn hier van een heel nieuw niveau, de paarden lopen vrij door de straten van het dorp, en de hoogteziekte heeft me een paar dagen aan het bed en de goede zorgen van Seppe gekluisterd.

Onze volgende stop was het shithole grensdorp La Quiaca, waar de hoogte me er weer onder kreeg. Om een terugkeer naar deze door god verlaten plaats te vermijden, hebben we onze plannen om Yavi, een petieterig dorp met dinosaurusafdrukken en petrogliefen, overboord gegooid en zijn we de volgende ochtend met pak en zak de grens over gewandeld. Bolivië is onmiddellijk een andere wereld: kleurrijke oude dametjes met gelaagde rokken en bolhoedjes, overal straatventers, én een forse daling van de prijzen.

Om te bekomen van onze kwaaltjes, boekten we een dubbele kamer in het heerlijk luxueuze hotel Mitru, mét zwembad. En ontbijtbuffet.. voor 10 euro! We zijn even blijven hangen, hebben veel gelezen (Mara) en geschreven (Seppe) en verbroederd met onze Antwerpse vrienden, Hans en Dorien, die we enkele maanden eerder in Iguaçu, en later in Buenos Aires (what are the odds?!) hadden ontmoet. Bij gebrek aan deftig eten: elke dag pizza!

Om een ruwe busrit te vermijden, trakteerden we onszelf op een nachttrein naar Oruro (shithole!).
Blij dat de bagage veilig zat en ik niet zoals op de bus bij elke impulsieve stop moet opspringen om te checken of ze niet met onze koffers gaan lopen waren (het gebeurt!) , konden we genieten van het valse gebrul van onze Israëlische medereizigers tijdens de gedubde film. De ochtend maakte de ruwe rit helemaal goed: de rode gloed van de zonsopgang achter de bergen met de reflectie van de wolken in het meer maakte van het verlaten landschap een plaatje.

Eén dag inOruro volstond (behalve tijdens de Diablada, een festival waarbij de hele stad de Maagd vreemd genoeg met de meest griezelige en satanische maskers en rituelen vereert, valt er niet veel te beleven).

Nu zijn we dus al een paar dagen in Cochabamba, en we halen onze stadsharten hier even op :-)
Cinema (2,5 euro!) , heerlijk Mexicaans en Chinees eten, overal rockmuziek ipv cumbia en de geneugten van het internet! Hoera!!

We vertrekken vandaag naar het langverwachte animal rescue center in Villa Tunari. Hopelijk is er daar een puma voor mij, terwijl Seppe met de spinaapjes wil werken. Duimen maar!
Zo spannend!!!! Alle voorbereidingen zijn nu getroffen: van natuurlijke mugwerende sprays tot een kilo gedehydrateerde soja voor mij, we're ready!

We hadden wat pech met het ticket: juli zit helemaal vol, dus komen we naar huis op 20 juni (we komen aan op dinsdag de 21ste om vijf na half zeven 's avonds)! Zet het Belgische eten maar klaar!:-)

Dikke kussen,
Mara en Seppe

Link naar de foto's:

Iruja

Puffen op hoogte in Tilcara en Purmamarca

Tilcara

Wandelen, wandelen, en nog eens wandelen! Het doet deugd om enkele uren de bergen in te klimmen en van het uitzicht te genieten, vanuit het bergdorpje Tilcara. De dorpjes worden kleiner, en zo ook de mensen :-) Het is hier gewoonweg prachtig! Elke avond horen we ergens in de verte tambourineros, die op hun fluiten en trommels de meest bevreemdende muziek maken die we al gehoord hebben. Het klinkt alsof de elfen en kabouters op tocht zijn!

Een bergpad van 4km lang leidt naar de Garganta del Diablo (alweer, the devil's throat), een grote, steile kloof met een kleine waterval en prachtige uitzichten als beloning. Seppe was nog een beetje ziek, en de hele wandeling was geen lachtertje. Na een paar meter klimmen op die hoogte ben je gewoon buiten adem. De uitzichten maken het hem allemaal waard. Overal bergen, bergen, in verschillende kleuren, zover je kan zien.

Om er een beetje avontuur in te brengen, boekten we een tocht naar de miljoenen jaar oude grotten
bovenaan de berg, met onze sympathieke gids Carlitos. Anderhalf uur in de hete zon naar boven klauteren, om ons dan de nauwe grotten in te wurmen. Die werden al eeuwen gebruikt door alle
sjamanen en spirituele leiders in het dorp om hun lichaam en geest te zuiveren met allerlei rituelen.
Het was een beetje benauwend in het begin, zeker toen we op de knieën de rots in moesten kruipen en het leek alsof je pure duisternis inkroop. Ik heb er mij overgezet na een ademhalingsles van Carlitos :) ! Een speciale ervaring...

Ons eerste folkore-optreden viel ook in de smaak. De peñas zijn hier enorm populair, en met reden.
Op een bepaald moment zwaaide een van de muzikanten met een drie meter lange hoorn over de hoofden van het publiek! Een oudere muzikant vertelde verhaaltjes over kabouters, terwijl een albino-rasta-'kabouter'gitarist ons verbaasde met zijn talent. Plezant!

Purmamarca

In Purmamarca ligt de Cerro del Siete Colores, de Zevenkleurige Berg, een natuur spektakel waar je
doorheen kan wandelen. Het hele gebied was ooit de bodem van de oceaan, en door de blootstelling aan zuurstof na de botsing van de tektonische platen, waardoor de bergen zich vormden, zie je nu mooi de verschillende tijdperken in de verschillende kleuren. Onwerkelijk. Deze bergen zijn dus tussen de 5 en 500 miljoen jaar oud.
Onze timing was perfect: samen met ons kwam een groep 'tambourineros' aan (het bleken toch mensen te zijn :) die aan hun grote tocht door de bergen begonnen om de 'maagd' daar te gaan plaatsen en vereren tijdens de Heilige week. Ze trokken het kleine kerkje in, muziekmakend en biddend, om de maagd te groeten, en vervolgens trommelend, achterwaarts het kerkje terug uit te schuifelen.

Ademloze groetjes,

Mara en Seppe

Tilcara en Purmamarca

Salta en San Lorenzo

San Lorenzo en Vaqueros

We hebben een fantastisch verblijf gehad in San Lorenzo, een klein dorpje in het Noorden van Argentinië, vlakbij Salta. Deze ochtend is Eduardo, een echte lokale gaucho (de paardmannen :-) ons komen ophalen om vanuit de finca, die 11 000 hectare groot is (!) een tocht met paarden te maken in de wilde natuur. .
Het was ongelooflijk! Onze paarden brachten ons via beekjes en weiden hoog de bergen in, waar de zeshonderd koeien en honderd paarden er vrij rondlopen. De Belgische herder van onze gaucho heeft de hele weg meegelopen, en het beest was halverwege al pompaf. Mooi beestje, net een beer! Er viel geen mens te bespeuren, wel honderden wilde bloemen in alle kleuren, valken, ontelbare vlinders en bergen, bergen... Mijn paard (klinkt als Sjasjossa?)was wat koppig, wilde haar eigen ding doen, en was een beetje een kluns (ze gleed nogal vaak uit en ging eens volledig door haar knieën, waardoor ik er bijna van viel.) Guitarra, het paard van Seppe, was zo kalm dat ze vaak weigerde om ook maar een been te verzetten.Haha, zo paarden, zo ruiters? ;-) De hele tocht duurde drie uur, en we hebben van elke seconde genoten...

We logeren momenteel in een kleine hoeve, van een Nederlands koppel, Casa Hernandez.
Het is zo gezellig ingericht en goedkoop in vergelijking met de hostels (die we een beetje beu zijn) en we moeten toegeven dat we hier echt vakantie nemen. De tocht met de paarden was pas het begin.

Morgen gaan we een kleine kloof in wandelen, de Quebrada de San Lorenzo, en daarna laten we
ons verwennen in een spotgoedkope spa. Na al dat sleuren zal het deugd doen!

Vaqueros

De reis wordt steeds beter en beter! We hebben twee dagen doorgebracht in een cabaña van de sympathieke Nederlandse Lettie in het kleine dorpje Vaqueros: een zeer schattig, klein adobe huisje
met speciale architectuur, door haarzelf gebouwd. Twee lieve Duitse herders hielden ons gezelschap; er was een processie voor de Maagd van de Vallei in het dorpje en we hebben gewoon genoten van de stilte en de mooie natuur...

Groene groetjes,

Mara en Seppe
xxx

De foto's:

Salta-San Lorenzo

Buenos Aires 2 : Demo, Tigre en de zoo

De geschiedenis is nog zeer levend in Buenos Aires, dat hebben we gemerkt op 24 maart, toen de stad werd ingepalmd voor een massale manifestatie ter herdenking van de militaire staatsgreep in '76. Deze dag werd pas enkele jaren geleden ingevoerd door de huidige regering, daarvoor werden de brutaliteiten uit alle kracht ontkend. Een streepje geschiedenis dus...

Argentinië heeft net als zowat elk ander Zuid-Amerikaans een tragische geschiedenis van opeenvolgende repressieve dictaturen. Van de laatste draagt de bevolking nog steeds de littekens. Na de dood van president Péron, geliefd bij het volk, en dan vooral bij de arbeiders, kwam zijn weduwe aan de macht, die het gemunt had op de linkse oppositie. Zij werd verdreven door een staatsgreep, waarna de militaire junta begon. Duizenden mensen, vooral studenten, vakbondslieden en politiek actieve burgers, verdwenen tussen 1976 en 1983. Ze werden ontvoerd, gemarteld, in geheime concentratiekampen ondergebracht en vermoord. Velen van de verdwenen mensen werden gewoon uit een vliegtuig in de Rio de la Plata of de Atlantische Oceaan geduwd. De pasgeboren kinderen van vrouwen in de kampen werden hen afgenomen om aan kinderloze militaire gezinnen te geven.

In '77 negeerden de moeders en grootmoeders van al de verdwenen jongeren en gekidnapte kinderen voor het eerst het samenscholingsverbod, en verzamelden op Plaza de Mayo voor het presidentiële paleis om hun terugkeer te eisen. Toen de soldaten hen aanspoorden om verder te wandelen, ontstond hun vorm van stil protest: ze wandelden het plein rond met witte hoofddoekjes op (als symbool voor de witte babydekentjes), waarin de naam van hun ontvoerde kinderen geborduurd stond. Tot vandaag, meer dan dertig jaar later, zie je op donderdagnamiddag de
Madres y abuelas de Plaza de Mayo hun protestronde wandelen op het beroemde plein.

Op de herdenking waren veel politieke partijen aanwezig, maar vooral de opkomst van alle mensen die familie verloren tijdens het militaire regime. Overal zag je mensen met foto's van hun vermiste familieleden. De meestgehoorde kreet was dan ook: 'Nunca mas!' , 'Nooit meer!'.

De foto's van Tigre vind je hier:

Daguitstap naar Tigre

De foto's van Buenos Aires hier:

Buenos Aires 2

Uruguay: Punta del Diablo en Colonia del Sacramento

Uruguay!

Uruguay stond helemaal niet op het programma, maar iedereen was zo enthousiast over de kustdorpjes, dat we besloten om het zelf eens te ontdekken. Na een boottocht van drie uur vanuit Buenos Aires, kwamen we aan in het rustieke, koloniale havendorpje Colonia del Sacramento.
Wat een klein pareltje. Overal rond de pleintjes staan bomen met mooie roze bloemen, die vol met vogeltjes zitten. Je kan er met een buggy op een uurtje doorracen, maar wij kozen om er toch twee dagen rond te kuieren op de terugweg.

Tussenstop: Montevideo- by night: dodgy oudere mannen die ons vanalles (lees: drugs) willen aansmeren, eentje die op ons geld uit was, en veel tourist traps. Wij waren niet echt onder de indruk, maar hebben dan ook niet veel moois gezien omdat het oude (en mooiste) deel van de stad op dat moment nogal doods en donker was. De hostel maakte misbruik van de valutawisseling en rekende ons te veel aan voor de schimmeldouches (bweikes!). Uruguay is onmiddellijk een pak duurder, de mensen hier hebben wat meer geld en gaan voor goedkope vakanties naar Argentinië...

De eindbestemming: Punta del Diablo! Op de bustocht, een kleine 4 uur, riep ik nog enthousiast tegen Seppe: 'Dit wordt een hoogtepunt van de reis, ik voel het!' Toen we naderden door de velden en de hemelsluizen zich met volle kracht openden, dachten we: 'Geen probleem, we hebben nog tijd genoeg, we rijden gewoon door het onweer!' Niet dus. We zijn gearriveerd in de gietende regen op onze zonbestemming. Onze hostel lag een eind buiten het dorp, dus kwam de eigenaar Sebastian, ons ophalen in zijn truck. We hadden geen betere plek kunnen kiezen.. zo genoten! Seba en Guada, fantastische mensen, wonen zelf ook in Hostal de la Viuda. Het is een mooi groot huis aan de duinen, vlakbij het strand, met een mooie tuin en een huiselijke sfeer.

Het is een oud vissersdorp waar ongeveer 600 mensen wonen. Wij waren er net aan het einde van het hoogseizoen, dus het was er heel, heel rustig. Ook daar, veel toffe mensen leren kennen, (vooral Maria :), met wie we nog een weekje in Buenos Aires hebben doorgebracht. Seppe heeft in Ururguay veel aan zijn boek gewerkt, terwijl ik de wijde omtrek verkende met Maria. Van het rescue center voor schildpadden tot het nationale park en de grens met Brazilië - gezien en goedgekeurd!

En niet te vergeten... Frida.

Op een dag wandelden we met wat vrienden terug van het dorp via de duinen, toen een mooie zwarte hond verscheen, en ons volgde. Het beestje hield het de hele weg vol! (Ik heb haar misschien wel wat aangemoedigd :-) Alleszins, 's ochtends bij het ontbijt lag ze aan de deur te wachten, ze ging met me mee naar het strand, zwemmen, zonnen, wandelen, knuffelen. Ze is bij me gebleven tot we vertrokken (met veel spijt en tranen natuurlijk). Guada heeft haar even geadopteerd voor me :-)

Moeten we zeker nog eens doen!

Groetjes met een beetje heimwee (naar Uruguay!),

Mara en Seppe

Klik hier voor de foto's:

Uruguay: Punta del Diablo en Colonia del Sacramento

Ons eerste bezoek aan Buenos Aires

Buenos Aires

Enkele weetjes:

- Hele koeien en kippen worden op de parilla (bbq) gegooid
- Iedereen rijdt als een gek, de busschauffeurs inclusief. Voetgangers zijn loslopend wild :-)
-Wegens gebrekkige riolering moet overal in Zuid-Amerika het toiletpapier in de vuilbak (beetje vies en even wennen)
- Praktisch elke straathoek is een kleine storthoop

- De mannen kennen geen staar- of sisschaamte
- Borges was zo verliefd op Buenos Aires dat hij jaloers werd, telkens iemand zijn voorliefde voor de stad bleek te delen.
- De porteños zijn fuifbeesten - spontane straatconcertjes en tangoshows aan de lopende band.
- Heerlijke wijn en empanada's!
-Dulce de leche: het lokale goud: karamelcrème die ze werkelijk overal tussengooien. Seppe is inmiddels zwaar verslaafd.

- Wij willen terugkomen.

We hebben kunnen genieten van de gastvrijheid van Chill House hostel, waar Seppe lyrisch was over de lomo van Antoine (vlees uiteraard), gegruweld in een 'nood'hostel (vies! schimmel! stinkende kamergenoten! psychiatrische instellingbadkamersfeer - je voelt je een beetje viezer als je uit de douche komt, en toch voelden enkelen zich thuis genoeg om er een jaar (!!) te blijven )). Ons Spaans is erop vooruitgegaan: Seppe was zo fier als een gieter toen een vrouw op de metro hem aansprak om een aanwijzing en hij alles begreep en zelfs kon antwoorden :-)

Onze vrienden: enkele Australiërs die Spaans naar hilarische diepten sleuren, partychilenen met een doordachte en waterdichte scoobydoo-theorie* (waarmee wij onze rustige hostel toch een beetje verstoorden) en de vele vrij londlopende honden die je als tijdelijk baasje adopteren voor een knuffel. Enkele dubieuze complimenten die we mochten ontvangen: 'You look like Iggy pop!' (Seppe) - You look like Shaggy! (Seppe) You look like a famous Chilean actor !
(Seppe) - na enig opzoekwerk bleek het geen compliment zijn :-), ...

Als break van deze bruisende stad met zijn vele karakteristieke wijken (de zwierige antiekwijk San Telmo, het chique en trendy Palermo,...) gunden we onszelf 10 dagen in het heerlijk rustige Uruguay - de foto's volgen!

Kussen uit BA!
Seppe en Mara

*De Scoobydoo-theorie: Shaggy is de hele tijd stoned: een dooby is een joint, in de originele versie is hij de enige die met de hond kan praten, de scoobysnacks verwijzen naar de 'boefkicks', en zijn hippiebusje spreekt voor zich. Conclusie: Scoobydoo is een hallucinatie.
Voor verdere theoretische info kan u terecht bij David, de Chileen.